تصمیم گیری همزمان ۳۲ نهاد فرهنگی در کشور اشتباه است| مدل حکمرانی فرهنگی متعالی پهنه بندی شده راه گشاست

به گزارش کارگر آنلاین ، بهزاد تیمورپور پژوهشگر و فعال فرهنگی  در یادداشتی نوشت : تصمیم گیری همزمان ۳۲ نهاد فرهنگی در کشور اشتباه است و باید در این حوزه با مدل حکمرانی فرهنگی مبتنی بر تراز ایدئولوژی انقلاب اسلامی و  مدینه سعادت حرکت کنیم .

متاسفانه در برخی از موارد شاهد هستیم کار مهم فرهنگی یک نهاد فرهنگی در نظر یک نهاد فرهنگی دیگر بیهوده است و رقابت تاریکی بین آن ها هم در جریان است و خود بخود دو نهاد فرهنگی ماموریت هم را خنثی می کنند.

چه باید کرد ؟

تنوع فعالیت نهاد فرهنگی به نظر اینجانب منفی نیست و چه بسا یک فرصت است اما باید در مدل حکمرانی فرهنگی آن ها را ماموریت محور و جغرافیا محور کنیم و به یک پهنه بندی در فعالیت ها برسیم تا شاهد خلاقیت بیشتر و قابلیت اندازه گیری پیشرفت اقدامات فرهنگی باشیم .

انواع مدلهای حکمرانی

چگونگی میدان دادن به نظام ارزشی ذینفعان در یک رویه حکمرانی باعث می شود که مدلهای مختلفی از شیوه‌های پیاده سازی حکمرانی در جهان معاصر مطرح باشد از جمله حکمرانی خوب، حکمرانی متعالی، و دیگر شیوه‌های حکمرانی.

الف. حکمرانی خوب

" حکمرانی خوب" مفهومی است که توسط سازمانهای بین المللی در اواخر دهه ۱۹۸۰ وارد ادبیات توسعه شده و بر اساس معیارهای خاص، حکمرانی را حاصل تعامل و ارتباط متقابل دولت و کنشگران جامعه مدنی (سازمانهای غیردولتی، بخش خصوصی، گروههای ذی نفوذ و رسانه ها) جهت نیل به توسعه در هر کشوری می‌داند.

معیارهای حکمرانی خوب از نظر این سازمانها عبارت است از: مشارکت، حاکمیت قانون، شفافیت، پاسخ گویی، وفاق عمومی، حقوق مساوی، اثر بخشی و کارایی و مسئولیت پذیری.

ب. حکمرانی سالم

در انتقاد از حکمرانی خوب، حکمرانی سالم به برداشت آزاد و متنوع از شیوه و معیارهای حکمرانی خوب در کشورهای مختلف تاکید دارد و معتقد است که حکمرانی باید مطابق با آداب، رسوم و فرهنگ محلی هر کشور تعریف و سازماندهی شود. البته همچنان معیار اصلی در حکمرانی سالم، همانند حکمرانی خوب، رفاه مردم می باشد.

ج. حکمرانی متعالی

به شیوه ای از حکمرانی گفته می شود که مبتنی بر یک نظام ارزشی الهی همچون اسلام برای نیل به سعادت دنیوی و اخروی مردم در یک حوزه جغرافیایی و یا حوزه های گسترده‌تر مطرح می باشد. بر اساس نظریه حکمرانی متعالی، حکومت از آن خداست و تنها اوست که می‌تواند بر انسان حکم براند به این دلیل حکمرانان تا زمانی دارای مشروعیت می‌باشند که از تزکیه نفس و مقبولیت برخوردار بوده و تنها مجری احکام الهی باشند.

در حکمرانی متعالی، تنظیم روابط، تبعیت و شیوه فعالسازی ظرفیتهای کنشگران و ذینفعان، بر اساس هدایت الهی و اراده مردمی، شکل می‌گیرد.